LOSY HIOBA , cz. 3 i ostatnia
Nie wiedział Hiob, co zrobił
i wybuchnął żalem wielkim:
Czyż Pan sądzi, że on ze spiżu?
Ile jeszcze cierpienia nań ześle?
- Płacz stał mi się pożywieniem.
Dlaczego dokuczasz mi? Powiedz!
- żalił się Hiob Panu
A przyjaciele mówili
- Skoro cię pokarał, widać miał za co
I to bardziej od ran bolało
bo wiedział Hiob, że Bóg jest sprawiedliwy
a on – widać - nie zna sam siebie
Moc dobrych rad płynęło z ust przyjaciół
słowa im łatwo przychodziły
bo to nie im odpadało bolące ciało
- Pojednaj się, zawrzyj z Nim pokój – radzili
wyzdrowiejesz, gdy wrócisz do Wszechmocnego
- A czy ja wojuję z Panem? – pytał Hiob
Czy ja od Niego kiedy odszedłem?
- Gdy złoto jak proch ocenisz – radzili
- A czy ja kiedy złoto nad ducha ceniłem? - pytał
- Obrócisz swój wzrok na Boga
wezwiesz Go, a On cię wysłucha – radzili
- A czy kiedy spuściłem z Niego wzrok?
pytał Hiob udręczony bólem i czczą gadaniną
- Ja tylko nie wiem, gdzie Go można znaleźć
i jak Mu swą sprawę wyłożyć… […]
I trwał Hiob w bólu i w niewiedzy
i szarpał się wewnętrznie
i bał, że już nie wytrzyma tych tortur
i wzdychał do śmierci
ale słowo złe przeciw Bogu
ni razu z ust mu się nie wypsnęło
Aż przerwał Bóg to szatańskie doświadczenie
- Dosyć! – krzyknął w niebiosach
Przywróćcie Hiobowi wszystko i więcej!
- rozkazał aniołom
- Bo nie kupczył ze Mną!
Spuścił ogon szatan i umknął między swoich
gdzie wszyscy wszystkich oszukują
i o wszystkich źle myślą
A Hiob żył jeszcze lat sto i czterdzieści
w szczęściu i w przymierzu z Bogiem