FAZA CZWARTA:
W tej fazie ludzie – jak twierdzili – znajdowali się w obecności Najważniejszego Źródła. Niektórzy nazywali je Bogiem. inni opowiadali, że wiedzieli iż mają dostęp do wszelkiej wiedzy na temat przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Wiedza ta nie miała charakteru wartościującego i była przesycona miłością. Ci, którzy się tam znaleźli, nie mieli już potrzeby dalszego istnienia w ciele eterycznym. Stawali się energią duchową, przyjmowali formę, jaką mają ludzie między kolejnymi żywotami oraz kiedy ich przeznaczenie się wypełniło. Doświadczali pełni istnienia.
W tym stanie ludzie dokonują przeglądu całego swojego życia, oceniając je i analizując. Raz jeszcze przeżywają każde swoje działanie, wypowiedziane słowa oraz myśli, jakie pojawiły się kiedykolwiek w ich głowie. Uświadamiają sobie powody każdej decyzji, myśli i działania. Rozumieją w jaki sposób ich postępowanie
wpływało na los innych ludzi, w tym także na osoby najzupełniej im obce. Widzą jakie mogłoby być ich życie, dostrzegają cały tkwiący w nich potencjał. Pojmują, że życie każdego człowieka ma związek z życiem wszystkich innych ludzi, że każda myśl i każde działanie oddziałuje niczym rozchodząca się fala na wszystkie żywe istoty na naszej planecie.[…] W tej fazie ludzie często słyszą pytanie: czego dokonałeś dla dobra innych? To najtrudniejsze z pytań.
— *** —-
Pisze E.Kübler – Ross:
[s. 249]
Aby mieć dobre życie, a tym samym dobrą śmierć, radzę ludziom podejmować decyzje, kierując się zawsze bezwarunkową miłością. Powinniśmy zawsze zadawać sobie pytanie: Czy postępując w ten właśnie sposób, dokonuję czegoś dla dobra innych?
Ostatecznie to od nas zależy, czy wyjdziemy z tej wirówki zwanej życiem starci na proch, czy wypolerowani.
Miłość prawdziwa, bezwarunkowa. Nie ma niewłaściwej miłości [prawdziwej!] Czujemy to w naszych sercach. Miłość jest integralnym składnikiem życia, płomieniem który ogrzewa naszą duszę, daje energię naszemu duchowi oraz przydaje blasku naszemu życiu. Jest czymś, co wiąże nas z Bogiem oraz ze sobą nawzajem.